„Во историските архиви, меѓу кои и Државниот архив на Македонија, постојат голем број оригинални писма од кореспонденцијата меѓу Гоце Делчев и неговите блиски соработници во македонското револуционерно движење, како што е Јордан Поп Јорданов, еден од гемиџиите и солунските атентатори, или Борис Сарафов, водач на Врховниот македонски комитет. Споменатите писма и кореспонденција се едни од најавтентичните историски извори, што го осветлуваат ликот и делото на најголемиот македонски национален херој, кој го трасираше патот кон македонската државност и самобитноста на македонскиот народ. Тие писма покажуваат дека немаат никаква основа лажните тврдења дека Гоце се борел за припојување на Македонија кон бугарската држава.“ – се наведува во статијата со наслов „ Делчев никогаш не се излажал себеси, ниту пак другите!“, која ја објави весникот „Нова Македонија“.
Гоцевите писма како најавтентичен извор на неговиот светоглед
Покрај другото, во статијата пишува: Од споменатата кореспонденција постојат и писма што се своерачно напишани и потпишани од самиот Гоце и на најдиректен начин ги претставуваат неговите погледи и ставови за голем број прашања што се поврзани со активностите за создавањето на македонската држава. Во писмото испратено до Ефрем Каранов (пунктовен началник на МРО во Ќустендил), од 17 октомври 1895 година, Гоце на многу јасен начин ги разобличува врховистичката идеологија и манипулациите со македонското револуционерно дело.
Во писмото Гоце посочува: „Пред неколку недели Чакаров се јавил со офицерска униформа во Виница со намера да прогласи внатрешно востание! Ослободувањето на Македонија лежи во внатрешното востание. Оној што мисли дека Македонија ќе се ослободи поинаку, тој се лаже и себеси и другите.“ Напишаното е потврда дека Делчев, но и другите водачи на Македонската револуционерна организација (МРО), воделе самостојна и независна политика во однос на прашањето за ослободувањето на Македонија.
Во понатамошниот дел од писмото можеме да прочитаме: „Но кои се тие, што ќе се кренат сега на востание? Ако востание може да се крене со 40 души, Македонија одамна ќе беше слободна државичка. Но бидејќи тоа е невозможно, а треба луѓе, тогаш што да прави? Треба тој народ да се разбуди од петвековниот длабок сон, којшто го направил Македонецот доста дебел во свеста за човечка правина. И тоа ако не целиот народ, тогаш барем еден дел од него, па тогаш, наместо Чакаров да бара 40 души, ќе го бараат него 400, за да застанат под неговото знаме. Ако не стане така и ако се прогласи востание, жално ќе биде за народот, а тешко и горко за виновникот. Залудно ќе се изгубат најмлади сили (едни по зандани, други по бесилки)… за сето тоа виновникот ќе биде одговорен и пред својата совест, и пред народот, и пред историјата“.
Овој дел од писмото е особено значаен затоа што Гоце многу јасно ја образложува крајната цел на македонската кауза, односно слободна македонска држава, со што сите лажни историски тврдења дека Гоце се борел за припојување на Македонија кон бугарската држава немаат основа. Во посоченото писмо Гоце јасно говори за „Македонецот“ или „невини Македонки“, со што јасно се потврдува македонскиот карактер на револуционерното движење.
Делчев како една од најкрупните фигури во македонското револуционерно движење соработувал со многумина, без разлика на нивните убедувања, во смисла дали станувало збор за анархисти или социјалисти. Во овој контекст, неговиот стремеж бил обединување на сите, без разлика на идеолошките принципи. Оттука произлегла и соработката на Гоце со гемиџиите, кои ги организираат Солунските атентати. И покрај недоразбирањата, Гоце продолжил да ги поддржува финансиски и морално, настојувајќи да ја усогласи и координира нивната активност со активностите на Македонската револуционерна организација (МРО).
