Хуго Фердинанд Бос е навидум обичен германски државјанин кој го наследил семејниот бизнис со долна облека во неговиот роден град Мецинген, а потоа ги исполнил своите должности кон државата со отслужување на воениот рок. Следувала мобилизацијата од 1914. Бил учесник во Првата светска војна.
Во 1924 година, Бос отворил компанија за производство на работна и спортска облека. Но, што Бос научил за време на Првата светска војна? Дали војна е најдобриот бизнис? Зголемената популарност на Национал-социјалистичката партија и најавата за Втората светска војна се совпаднале со лошото работење на компанијата, која била пред банкрот. Каде ќе најдеш подобар момент за добро познатото оправдување „само ги следевме наредбите“, само што наредбите кои тој ги следел доаѓале од длабочините на неговата отруена нацистичка душа, што го докажал со приклучувањето кон партијата во 1931 година.
Тогаш, речиси моментално, се издигнал од сите финансиски потешкотии потпишувајќи ексклузивен договор како производител на униформи. Првично, тоа биле кафеави кошули за една од паравоените формации на партијата, потоа одела за нацистичката младина, а потоа црни униформи за Schützstaffel попозната како СС.
Размислете малку, колкав уметнички гениј би требало да бидеш за да склопиш работничка униформа, можеби „наставничка по ликовно дизајнирала нови униформи за основците“ на ниво на гениј.
Сега, моментот за кој се греши – е дека Бос бил дизајнерот на овие униформи, што не е исто што и производител, пред се, затоа што него никако не можеме да го класифицираме меѓу дизајнерите кои ги карактеризираме како доволно креативно способни личности, во светот на модата да донесат иновации. Не, Бос бил обичен нацистички паор чија единствена уметност се рефлектирала во проценката на вистинското место и време да се спаси, макар и преку мртвите.
Како и повеќето во тоа време, тој бил само мал работник во ментално болен режим во кој и самиот верувал, а во знак на лојалност многу добро се офајдил. Самата идеја за дизајнот еволуирала од претходните пруски воени униформи модифицирани од извесен Карл Дибич, уметник и офицер на СС, кому му бил доделен бројот 1436 кога се приклучил на партијата, релативно висок во споредба со бројот 508.889 што му припаѓал на Бос. Ова е важно затоа што укажува на повисоко ниво на доверба што манијакалниот фирер ја имал кон Дибич, и логично е што нему му припаднала „честа“ да дизајнира униформи за сејачите на смртта.
А малку помала чест им припаднала на неколку несреќни затвореници, поточно 140 Полјаци и 40 Французи (ова е официјална бројка, иако мислиме дека бројката е многу поголема) кои насилно биле донесени во фабриката да ги сошијат истите униформи кои биле последното што синовите, ќерките, татковците и мајкие ќе го видат пред нивните очи. Каква работа од соништата. Тие наводно биле плаќани за својата работа со мала сума на пари и биле во подобра положба од затворениците во логорите. Сепак, работничкиот камп бил дел од фабриката, можеби не бил уреден како камп, но бил доволно валкан и мизерен за да го проколнуваат денот кога се родени.
Тогаш Бос еден ден се разбудил со идеја да ги подобри условите за работниците, а тој ден била токму таа 1944 година, односно една година пред крајот на војната кога било очигледно дека од германскиот Рајх ќе останат само копчиња. , па барем да се соберат неколку поени пред крајот. И кога дошол моментот големите идеи за Ариевците да паднат во кал и да се носат пресуди, големиот Бос се обидел да го негира членството во партијата, погодувате, повторно да ја спаси компанијата. За малку ќе пропаднел, но сепак тој бил бизнисмен. Прво бил класифициран како активен поддржувач на нацистичката партија, плаќајќи казна од 100.000 марки, а потоа му било одземено правото на глас, а потоа и најболното, да ја води компанијата што ја создал. Се разбира, тој поднел жалба и бидејќи правдата е секогаш незадоволна, казната му била намалена од активен поддржувач на партиски послушник, а супер Хуго уште еднаш успеал да ја спаси компанијата и да го задржи својот директорки задник на столот се до 1948 година, кога починал од забен апсцес.
Како и обично по неговата смрт, компанијата ја наследил неговиот син Зигфрид Бос, кој можеби ја дал најглупавата изјава во историјата на изјавите: „Се разбира, дека татко ми припаѓал на нацистичката партија, но кој не припаѓал во тоа време? “.
И покрај тоа што сопствениците на компанијата се менувале неколку пати, идејата останала иста, што може да се забележи и на модерните кроеви на палтата на Бос, кои неодоливо потсетуваат на оние од нацистичките времиња.
Којзнае, можеби првобитната намена на овој бренд ќе се врати во употреба кога ќе дојде време да се униформираат некои нови лудаци, бидејќи бизнисот е бизнис и треба да се прилагоди.
Вечер.мк
