На македонските Албанци често им се случуваат трагедии. Толку често се соочуваат со најстрашните трагедии што не само тие, туку и нивните владетели, речиси се навикнати на нив и ги прифаќаат како нешто што им паднало случајно, како фаталност на која ниту имаат бегство, ниту имаат спас.
И по воздушните катастрофи во 1993 година, кога животот го загубија 194 жртви, главно Албанци, по „Сопот“, „Монструм“, ликвидацијата на Харун Алиу со неговите другари, случајот во Куманово…, пред две години, во близина на Скопје, се случи автобуската несреќа, во која животот го загубија четиринаесет патници.
Пред неколку месеци се случи трагедијата наречена тетовската болница каде што исто така живи изгореа четиринаесет лица.
А сега дојде и палењето на автобусот во Бугарија, каде што бројот на жртви е ужасен и голем дури и за воени околности и природни катастрофи од библиски размери.
И сите овие трагедии имаат нешто заедничко: изјавите на македонските државници, на чело со оние на ДУИ, преку кои им изразуваат сочувство на семејствата на загинатите и ветуваат што поскоро разрешување на трагедиите. Секако, не заборавајќи да се прогласат и денови на жалост, фотографирани речиси покрај телата.
Значи, откако ќе се случат трагедиите, крадците кои треба да се борат со корупцијата зборуваат за сомнителни коруптивни елементи, оние кои треба да ни гарантираат безбедно патување за возење на автобуси без лиценци, се жалат иситите оние кои го комплетираа календарот за Албанците со црни денови и овде ветуваат брзо расчистување на трагичните случаи.
Но, дополнително, овие трагедии се поврзани со нешто многу презирно за Албанците од Македонија, што е поврзано со нивната заборавеност, заборав што им помага многу брзо да ја надминат болката и револтот, и да се вратат на смирението кон моќните и силните.
Пишува аналитичарот Ким Мехмеди за АЛМАКОС .
