Кон крајот на минатиот месец, поточно на 24 април, еден од најуспешните луѓе на Балканот, Саша Поповиќ, го прослави својот 67 роденден.
Најголемата слава ја стекна во поранешна Југославија кога настапи со „Слатким грехом“ и Лепа Брена.
– Игравме во хотелот „Југославија“, ние шестмина и Брена, и како бенд имавме плата од 7.000 марки. Значи секој илјада. Тоа беше највисоката хотелска плата во тоа време во поранешна Југославија, изјави неодмна Поповиќ.
Еден од најдобрите поп-менаџери во тоа време, Рака Џокиќ, дојде да договори соработка со „Слатки грехом“ пред претстојната турнеја.
– Деца, кажете ми колку чините дневно?
– Можеме ли да останеме сами да преговараме?
– Секако, нема проблем.
Според Поповиќ – еден од бендот им предложил да му кажат – 1.000 марки на ден. Некој друг прдложил 3.000, а имало дури и предлози за 5.000 марки.
– Рака влегува, само јас и Брена остануваме со него. Види Рака ние чиниме 15 000 марки на ден со целата наша опрема.
Брена ја спушти главата и излезе надвор.
– Дали сте сигурни за тие 15.000 марки?, ме праша Рака, а јас му одговорив дека сум сигурен, изјави Поповиќ.
Доаѓа момче со машина за пишување, подготвува договор. Рака заминува, другите од „Слатким грехом“ доаѓаат и прашуваат што се случило.
– Тој се согласи.
Според Поповиќ, тоа било прослава без преседан. Завршуваат првите 7 дена од турнејата.
– Да напоменам дека сè помина преку сметка, ништо не помина црно. И Рака дојде во нашата соба.
– Деца, честитки, заработивте 105 000 марки.
Скокаме, го гушкаме Рака… Но тој вели: Чекај, морам да те прашам нешто. Што ќе правиме со овие половина милион марки што останаа?
– Како половина милион марки?
– Па, за овие 7 дена заработивме 605.000 марки. Јас треба да ти платам 105 000, и што да правам со тие 500 000?, рекол Рака.
Како што вели Поповиќ, Рака Џокиќ не ги зел парите за себе. Тој подготвил нов договор.
– 99 проценти отидоа кај нас и тој побара од нас да му го одредиме хонорарот. Тогаш сите се согласивме да го поделиме на 10 дела. И сите зедоа 60.000 марки. За 7 дена. Тоа беа толку многу пари што не знаевме што да им правиме. Но, законот беше таков во тие години – имате куќа, вратете го станот, ако имате стан не можете да купите куќа, баровите беа во државна сопственост. Не знаевме што да се прави со тие пари. Но, сè е потрошено, вели тој.
Во еден момент, Поповиќ решил да ги стави вишокот пари во банката на Дафина.
-Тие ми кажаа дека има добри камати.
– Сале мој, душо моја. Дали знаеш која е каматната стапка? 12,5 проценти… И мојот Сале ќе има 17 проценти, ме дочека Дафина со овие зборови, рече Поповиќ.
Ау мене марките веќе ми се вртат пред моите очи. Продадов стан во Нови Сад, два автомобила и ставив сè кај Дафина. Следниот месец, ќе дојдам и ќе соберам 20.000 марки камата, се присетува тој.
Брена го предупредила да ги извади парите од банката, но тој не ја послушал. Како што вели, добро се сеќава на 28 февруари 1993 година. Тој бил во Виена кога Брена го повикала да дојде брзо и да ги извади парите.
– Доаѓам во Белград, одам во Центарот Сава, има многу гужва. Влегувам во канцеларијата преку врски и ми велат – имате 405.000 марки.
– Ситно, крупно или мешано?
– Што мислиш?
– Дали сакате да ви платиме ситни, крупни или мешани?
– 400 000 крупни и 5000 ситни .
Раде Спасов бил директор на Дафина во тоа време. Тој бил човекот што ја известил Дафина дека Поповиќ е дојден да ги собере парите.
– Тие веќе ми спакуваа 405.000 марки во жолта торба. Тогаш за тие пари би можеле да купите куќа со базен во Дедиње.
И ете ја Дафина доаѓа.
– О, Саки, драги мој, дојде за парите. Ако, има мајка да плати за сè. Дали сакаш кафе?
– Би сакал да одам.
– Ајде, кафе. Туку ај ти остани уште три месеци, а јас ќе ти платам 700 000 марки подоцна.
На крајот, повторно се согласив, рече Поповиќ.
После тоа, тој отиде во Домот на синдикатите, каде што го чекаше Брена.
– Дали ги подигна парите, го прашата таа.
– Не, уште три месеци и ќе имам 700 000 марки.
– Коњу еден, земи ги тие пари. Какви 700 илјади, велат дека ќе ја затворат банката за пет дена.
Беше 3 март, а Дафина се затвори на 10 март, се присетува Поповиќ.
