Педесетгодишната Теса Ромеро, социолог, која живее на југот на Шпанија, преживеала клиничка смрт која траела 24 минути додека ја возела својата ќерка во училиште. Нејзиното срце престанало да работи, а докторите не можеле да се согласат околу точната причина – споменувале акутен инфаркт миокарда и изненаден срцев застој.
Во својата книга „24 минути од другата страна: Живот без страв од смртта“, таа детално го опишува искуството што трајно го променил нејзиниот поглед на животот и смртта.
„Почувствував огромен мир“
Докторите подоцна ѝ рекле дека нејзиното срце не работело цели 24 минути, но тоа што таа го доживеала за тој период ја променило нејзината перцепција за постоење.
„Моето заболување беше одраз на мојата емоционална состојба“, вели Теса. Пред да го доживее искуството со клиничката смрт, Теса месеците наназад имала сериозни здравствени проблеми, но докторите не успеале да утврдат точна причина.
„Ми ги правеа сите можни анализи, но ниту еден тест не даваше јасни одговори. Моето тело одбиваше да функционира, а никој не можеше да објасни зошто“, додава таа.
По искуството „од другата страна“, ја контактирале многу лекари, невролози и научници кои истражуваат вакви феномени.
„Многумина ми рекоа нешто што ми беше многу значајно – дека моето заболување веројатно било физичка манифестација на мојата емоционална состојба. Во тоа време поминував низ најтешкиот период во мојот живот. Понекогаш, она што не го кажуваме, нашето тело го вика наместо нас.“
„Првото нешто што го почувствував беше огромен мир“
„Првпат после долго време не чувствував физички ниту емоционална болка – патењето престана. Почувствував неверојатно олеснување, како да ми беше симнат огромен товар од градите“, раскажува Теса.
„Се сеќавам како лебдев над плафонот и гледав како минуваат луѓето од малата клиника во која се наоѓав. Најпотресно беше кога ги видов моите ќерки како седат во чекалната.“
„Го видов моето тело, но не разбрав дека сум мртва“
Ромеро вели дека била целосно свесна за сè што се случувало околу неа, но не можела да разбере што всушност се случува.
„Го видов телото кое лежеше таму, но разбрав веднаш дека тоа е моето. Не бев свесна дека сум мртва, бидејќи се чувствував целосно жива, будна и присутна. Не можев да разберам зошто никој не ме гледа и не ме слуша“, вели Теса.
Пред ова искуство, Теса била скептична кон идејата за живот по смртта, но сега уверено тврди дека тоа што го доживеала не било халуцинација, туку нешто вистинско.
„Кога се разбудив, знаев со апсолутна сигурност дека тоа не беше сон. Сè околу мене беше различно. Имав чувство како светот да поминал низ некој старински филтер. Како времето веќе да не работи на истиот начин – сè беше побавно, потешко и исполнето со подлабоко значење.“
Веќе не се плаши од смртта
Ова искуство го променило нејзиниот однос кон смртта – веќе не се плаши од неа.
„Пред тоа, имав длабок страв од смртта. Ја гледав како нешто темно, неизвесно и болно. Сега разбрав дека смртта не е крај, туку премин“, објаснува таа.
„Тоа е како да преминеш низ врата во место каде што сè има смисол, каде што љубовта и мирот ги исполнуваат сите. Веќе не се плашам од смртта. Напротив, чувствувам огромен мир знаејќи дека животот не завршува со последното дишење. Ние не сме сами. Бескрајно сме сакани.“
Научни објаснувања и теории
Иако научниците сè уште не можат точно да објаснат што се случува при клиничката смрт, постојат истражувања кои сугерираат дека мозокот може да продолжи да функционира дури и по прекинувањето на работата на срцето.
Студиите покажуваат дека човечкиот мозок може да работи уште некое време по срцевиот застој, а во некои случаи се забележани повремени бранови на активност дури и еден час по прекинот на снабдувањето со кислород.
Овие факти доведуваат до прашањето дали стандардната медицинска пракса, според која смртта се прогласува по три до пет минути без кислород, треба да се преиспита.
Многу луѓе кои преживеале клиничка смрт пријавуваат слични искуства – чувство на лебдење, силна светлина на крајот од тунелот, па дури и средби со починати роднини.
Додека некои веруваат дека тоа се докази за загробниот живот, други научници тврдат дека тоа е само резултат на хемиските процеси во мозокот. Сепак, она што останува нејасно е зошто вакви искуства се јавуваат кај толку многу различни луѓе ширум светот.
