На долги, исцрпувачки патувања кои траат неколку илјади километри, додека вози, јаде и спие во малите кабини на своите камиони, Звонко Трифуновиќ од Србија доживеал искуство кое не е ни малку лесно и покрај тоа што заработува повеќе од тоa што би имал дома.
Иако многумина веруваат дека возачите на камиони во Европа живеат удобен живот, Звонко истакнува дека зад тие високи плати се кријат многу жртви, осаменост и физички и психички стрес. Тој поминал нешто повеќе од една година возејќи камион-церада и камион ладилник низ многу европски земји, а неговата приказна е и инспирација и предупредување.
Вели дека тоа е една од подосадните работи, а оваа професија не би ја препорачал на секој кој не е навикнат да биде цел ден во возило.
„Мислев дека е подобро да возам камион ладилник, бидејќи имаше интересни тури. Често одев со брод до Грција, па имаше можност и да се одморам и уживав во тоа“, ја започнува својата приказна Трифуновиќ.
Како возач на камион, Звонко патувал низ Германија, Австрија, Белгија, Франција, Холандија, Грција, Италија, Шведска и Словенија. Заработил околу 2.000 евра месечно, а најважно му било да го зачува човечкото достоинство.
„Ова не е живот достоен за еден човек“, вели тој, меѓутоа: „Верувам дека генерално повеќето луѓе одат во странство за да го направат тоа бидејќи тешкотиите ги принудиле. Да заработат повеќе“.
„Креветите ни беа во ред, но спиете во мал, тесен простор во кабината на камионот. Во лето ако климата е вклучена, камионот е вклучен цела ноќ. Мора да се навикнете на брмчењето, некои луѓе не можат да спијат со тоа, но јас се адаптирав“, вели тој.
Иако има бројни проблеми и подеми и падови со самата работа, она што на интервјуираниот му било најтешко е осаменоста. Како што вели, најмногу му тежело оддалеченоста од семејството.
„Времето поминато во тој камион е неповратно. Не го препознав детето затоа што толку порасна, како да сум отсутен со години“, вели камионџијата.
Седиштето на компанијата, според него, било во Унгарија. По враќањето дома, тој морал да оди таму за да го доврши она што му остана од документите.
“Потоа запознав група луѓе, сите во еуфорија, среќни што возам и работам. И јас бев среќен, но од друга причина – се враќав дома! Тие уште не знаеја што ги чека”, вели Ѕвонко.
Што се однесува до самото работно место, тој нагласува дека со закон е дозволено да се вози три пати неделно по девет часа и двапати по 10 часа. Работното време е 13 часа бидејќи се брои и времето потребно за истовар на робата. Во земјите од ЕУ, ни вели, има забрани, на пример, во сабота се дозволува возење до три часот, а во недела не. Освен ако не возите нешто што е во фрижидер. Генерално нема долго чекање на границата.
„Кога одите во Швајцарија, таму треба да чекате, бидејќи таму оди царинската стока. При влез во државата треба да се регистрира бројот на поминати километри, како и кога излегувате. Понекогаш треба да почекате на бугарско-романската и грчко-бугарската граница Бугарите и Романците можат да ве задеваат ако сакаат, додека не им дадете некој динар, но јас само им велам „нема проблем, навистина немам ништо. Мене ми тече дневницата, па можам да седам на граница 10 дена – искрен е Трифуновиќ Генерално, вели, никаде немал проблеми, но ни раскажува за ситуација со романски полицаец. : Ми кажа како ме фатил радарот, на што му одговорив дека е невозможно кабина, имав кусур пет центи и му ги дадов кога погледна, само ги фрли парите во кабината.
Се случуваат и други несреќи. Така еднаш, тој поминал два часа собирајќи компири додека истоварувал роба бидејќи гајбите во неговиот камион паднале за време на патувањето. Еден од најголемите проблеми, посочува соговорникот, е паркирањето. Неисправности навистина се случуваат, но Трифуновиќ нагласува дека најважна е добрата комуникација со матичната компанија и дека на тој начин проблемите брзо се решаваат.
„Кога еднаш ми се дупна гумата, се обидов да ја сменам, но не можев. Меѓутоа, ако има некаков проблем, се се пријавува во компанијата и брзо доаѓа мајстор. Ако некој ве удри на патот со возило или обратно, „Европскиот формулар е пополнет, сите камиони и фирми се осигурани и не е ништо сериозно, најважно е никој да не се повреди“, вели тој.
Некогаш компанијата ви прави притисок да пристигнете на одредена локација, а најголемиот проблем е паркирањето.
„Често се случува сите паркинзи да се полни, а да не можете многу да го надминете пропишаното време за возење. На компанијата тоа не и е гајле и плаќате казна од околу 500 евра. Потоа треба да се сетите каде е индустриски зони се, затоа што таму беше паркинг простор, исто така, има ограничување на брзината од 60 км/ч на некои автопати, и треба да се свесни за тоа затоа што е лесно да се пречекорува брзината, а потоа да се плати казна. “, додава Трифуновиќ.
Иако неодамна добил понуда од белгиска компанија да вози со приход од околу 3.600 евра, тој нагласува дека повеќе не би тргнал на пат.
„Целиот мој живот го премотав неколку пати во главата. Се сетив на се. Имам добри понуди, но не би се вратил на возење камион“, вели Трифуновиќ.
