Во време на засилена миграција во Европа, Германија и Холандија одлучија да преземат поцврсти мерки за надзор на внатрешните граници, почнувајќи од воведување на копнени гранични контроли. Овие мерки, кои се предвидени да траат шест месеци, имаат за цел да ја ограничат нерегуларната миграција и да го спречат криумчарењето мигранти, прашања што се во постојан раст во последните години и предизвикуваат зголемени тензии меѓу земјите-членки на ЕУ.
Зошто се воведуваат гранични контроли?
Министерот за азил и миграција на Холандија, Маржолеин Фабер, нагласува дека времето за конкретни акции е дојдено. „Време е да се справиме со нерегуларната миграција и криумчарењето мигранти на конкретен начин,“ изјави Фабер. Во истиот дух, Германија уште во септември ги врати контролите на неколку од своите гранични премини, вклучувајќи ги границите со Франција, Данска, Белгија, Холандија и Луксембург. Овие контроли беа повторно активирани по неколку инциденти, вклучително и серија смртоносни напади со нож во Германија, за кои се сомнева дека се поврзани со баратели на азил.
Зголемувањето на граничните контроли од Германија се смета за одговор на повиците на јавноста за поголема безбедност, но во исто време наиде на отпор и разочарување кај некои членки на ЕУ, кои сметаат дека ваквите еднострани мерки го нарушуваат духот на Шенген зоната и ја ограничуваат слободата на движење во Европската унија.
Реакциите во Европа: Крај на Шенгенскиот сон?
Оваа ситуација повторно го отвора прашањето за „Шенгенскиот сон,“ односно визијата за Европа без внатрешни граници. Кога беше создадена, Шенген зоната беше симбол на обединета Европа и слободно движење на луѓе, роба и услуги. Сепак, неодамнешните мерки и одлуки на земјите како Германија и Холандија повторно го поткопуваат овој концепт, предизвикувајќи расправи и различни мислења меѓу земјите-членки.
Грчкиот премиер, Киријакос Мицотакис, остро ја критикуваше одлуката на Германија, повикувајќи на посеопфатен европски одговор на миграцијата. „Одговорот не може да биде еднострано откажување на Шенген и префрлање на топката на земјите на надворешните граници на Европа,“ изјави Мицотакис. Наместо тоа, Мицотакис ја истакна потребата од имплементација на Пактот на ЕУ за миграција и азил, кој би воспоставил обновен миграциски систем и би обезбедил поголема соработка меѓу членките за справување со миграцијата.
Полскиот премиер Доналд Туск, пак, го означи пристапот на Германија како „неприфатлив“ и порача дека наместо воведување внатрешни контроли, Германија и другите земји треба да се посветат на зајакнување на надворешните граници на ЕУ.
Сигнал за нова ера во европската миграциска политика?
Со воведувањето на овие мерки, Германија и Холандија испраќаат сигнал за потребата од поинтензивна и обединета миграциска политика. Оваа одлука покажува дека европските земји се наоѓаат во тешка позиција кога е во прашање балансирањето на безбедноста со задржувањето на европските вредности на отвореност и слобода на движење.
На долг рок, ова отвора и ново поглавје за миграциската политика во Европа. Со зголемената миграција од Блискиот Исток, Северна Африка и други региони, Европската унија можеби ќе треба да го преиспита својот пристап и да најде начини за потрајно и праведно справување со миграцијата, наместо да се потпира на вонредни мерки како што се овие гранични контроли.
И покрај различните ставови, одлуката на Холандија и Германија повторно ја става миграцијата на врвот на европската агенда, а останува да видиме дали овој чекор ќе резултира со зацврстување на надворешните граници и развој на координиран миграциски систем во иднина (Трн)
