„Само што ќе погинев на Партизанска пред малку! Простаци неизживеани без грам памет! Ме подлажа возачот од првата лента кој ми застана на пешачки за да поминам.
Морав да го почекам тој од втора лента да застане пошто залетан беше и неволно закочи, лут на овој првиот што ми застанал, па поради него сега и тој мораше. И само што направив чекор, лу дак од третата лента прошиша на само пола метар од мене, може ни толку немаше.
Секунда, само уште еден чекор фалеше да ме однесе. Брзаше семафорот на зелено да го фати или се тркаше со некој пред него, не знам, се стаписав, срце ми застана. Дивљак симнат од планина, безкичмењак, амеба!
Ама не, не сте вие криви. Вас толку ви дал Господ во тоа црпките што ви зјаат празни! Крива е државава! Цело лето полицаец на Партизанска не видов.
Див запад, дивее и лудува со коли и мотори кој како стигне. Народ страда и гине. Полицијата уво не ја боли! Нема кој да ве казнува за да ви го дотера тоа паметот. Кој памет па и ја, заборавив дека амебите памет немаат.
По новчаникот доволно е вас некој да ве удри, возачка да ви земе, забрана да ви стегне, во затвор да ве пикне, па одете летајте после и тркајте се по Партизанска да ве видам! Стоко распуштена! Марш назад во планина!“
