Исус не е роден на 25 декември и веројатно воопшто не е роден во декември. Во Библијата се спомнуваат овчари кои ги паселе стадата на полето, што покажува дека во тоа време било топло. Декември во Израел би бил студен, полињата пусти, а овците во колиба. Овчарите би ги чувале овците на полињата најмногу на пролет, пишува Listverse.
Најраните проценки за раѓањето на Исус датираат од времето на Климент Александриски, кога се споменуваат датумите 21 март, 15 април, 21 април или 20 мај. 25 декември се споменува дури во средината на четвртиот век. Популарната теорија шпекулира дека овој датум е „украден“ од Римјаните, односно нивниот древен фестивал на раѓањето на Сонцето, кој се одржал на крајот на декември. Сепак, многу ранохристијански писатели не го спомнуваат овој фестивал, а некои отворено ги исмеваат римските прослави од овој тип, па многумина се сомневаат и во оваа теорија.
Раниот христијански писател Тертулијан пресметал дека Исус е роден на 25 март, но тој датум подоцна бил земен како датум на зачнувањето на Исус. Точно девет месеци од тој датум е 25 декември, така што тој датум се зема за негов датум на раѓање. Така тој датум всушност бил „создаден“ од раната Црква, а не од паганските обичаи. Меѓутоа, многу научници ја отфрлаат теоријата дека Исус е роден во декември.
Во реконструкциите на раѓањето на Исус се спомнуваат и опишуваат тројцата кралеви кои му донеле подароци. Меѓутоа, од Библијата може јасно да се прочита дека тројцата кралеви дошле да го посетат Исус многу подоцна. „Влегувајќи во куќата, го видоа детето со Марија, неговата мајка, и поклонувајќи се, му се поклонија…“, вели Библијата која ни кажува две работи.
Прво, Исус тогаш бил со Марија и Јосиф во куќа, не во штала, и второ – се работело за дете, а не за новороденче. Научниците тврдат дека тројцата цареви дошле да го посетат Исус околу две години по неговото раѓање.
На 24 февруари 1582 година Папата Григориј Тринаесетти прогласил нов календар, наречен по него Грегоријански, со папски декрет (була). Оттогаш, во римокатоличките земји престанал да важи јулијанскиот календар кој бил прогласен од Јулиј Цезар во 45 година п.н.е., со што е утврдено дека новата година започнува на 1 јануари, а не на 1 март како дотогаш.
Протестантскиот свет го прифати Грегоријанскиот календар во 18 век, а православните земји го воведоа во административна употреба дури во втората деценија на 20 век. Српската, руската, ерусалимската, грузиската црква и манастирите на Света Гора останале верни на јулијанскиот календар, бидејќи врз основа на него биле утврдени сите христијански празници на Првиот вселенски собор во Никеја во 325 година.
Според Никејското Александриско правило било утврдено дека годините се бројат од раѓањето на Исус Христос, но подоцна во „христијанскиот Рим“, Римската империја, преминале на мерење на времето од почетокот на светот, што црковните хронолози го пресметале да се случило на 1 септември 5509 година п.н.е.
Во 523 година, папскиот викар Бонифациј му наредил на монахот Дионисиј Помладиот да го одреди начинот на спроведување на Александриското владеење, а тој погрешно пресметал дека Исус е роден 753 години по основањето на Рим, на 25 декември.
Имено, според Новиот завет, Христос се родил за време на владеењето на Ирод Велики, кој умрел 750 години по основањето на Рим, па Дионисиј погрешил најмалку 3 години со датирањето на раѓањето на Исус. Иако набрзо се увидело дека пресметката е погрешна, нејзиниот резултат остана во канонот според кој христијанската ера започнува на 1 јануари 754 година по основањето на Рим. Ова неправилно броење на години продолжи до ден-денес.
Во нашите краеви, сметано на државите од поранешна Југославија, во Кралството СХС, Грегоријанскиот календар официјално е воведен во административна употреба со Законот за изедначување на стариот и новиот календар од 10 јануари 1919 година, со кој е утврдено дека од 15 јануари 1919 година Јулијанскиот календар престанува да се применува и дека Денот на Исусовото раѓање е всушност 28 јануари.
