Општо познато е дека живеењето на село е убаво, но воопшто не е лесно, но дека од тешко има и потешко најдобар пример е Мирослава Шапоњиќ од Златар, која од две години е целосно слепа.
Сепак, никогаш не се откажала. Таа претрпела многу болки на свој грб, но успеала да се избори со се како вистинска хероина.
„Не беше лесно да се расте во средина во која сите се целосно здрави, околината е мала и сите се познаваат. Така што често имаше многу погрдни прекари на моја сметка, но не им обрнував многу внимание. Имав среќно детство“, вели Мирослав за РИНА.
Завршила училиште за слепи во Осиек, потоа курс за телефонски оператори, по што се вратила во своето село. На 15 години научила да плете и оттогаш не испуштала игла, конец и волна. Тоа станало нејзино хоби, но понекогаш и извор на приход бидејќи никој не може да остане имун на нејзините прекрасни џемпери, капи и шалови.
„Се работам на мој допир, така научив сè. Прво чувствувам, замислувам слика во мојата глава, а потоа рацете ми работат сами. Не се случило да прескокнам ред. Дури и правам шари, знам околу 50 различни типови, плетенки, кругови… Прво чувствувам со прстите и така чувствувам се па потоа работам“, вели таа.
Вели дека плетењето ја смирува и прави да се чувствува корисно, па затоа плете убави џемпери и елеци за себе, но и за другите. Ведриот дух и истрајноста на Мирослава ја красат, а многу е вешта и во домашните работи, па на гостите редовно им прави добро, домашно кафе.
“Многу сакам друштво, не сакам да бидам сама. Не ми пречат гужви, галама, врева, ништо. Одам кај најблиските, не викам никого да ме земе, а тие велат дека сум им омилен гостин“, рече таа.
