Македонскиот и југословенски музички виртуоз Влатко Стефановски, кој пропатува низ цел свет и беше дел над илјада концерти, а сите тие збиднувања и трнливот пат низ кој минал ги раскажува за ,,Курир.рс,,
Патот по кој одев не беше асфалтиран. Тоа патување изобилуваше со трње, но и возбудливи моменти, убави средби …
Роден сум многу одамна, на 24 јануари 1957 година во Прилеп, како Владимир. Мајка Нада беше актерка, таткото Мирко актер и режисер. Брат Горан беше пет години постар од мене.
Живеев во Прилеп три години и имам неколку нејасни, магливи спомени. Мојот татко работел во театарот. Јас пораснав во задниот двор пред зградата и на балконот со поглед на саат-кулата, што е многу привлечно.
Живеевме во прилично голем, простран стан со оние салони со двојни врати, точно во центарот на градот, над аптеката што постои и денес.
Дојдовме во Скопје во шеесеттите години. Се доселивме и во нова зграда, во нова населба, во близина на Дебар маало. Куќата на дедо и баба беше во близина.
-Јас пораснав со компанија од зградата. Во 1963 година тектонски го на руши мојот живот. Јас и брат ми бевме во Охрид со татко ми, но пристигнавме истиот ден. И некаде во близина на Маврово, дознавме дека Скопје е уни штено.
-Имам живописни спомени од тие денови. Беше многу тешко за моите родители. И за мене, како дете, беше невообичаено кога гледавте згрдите паѓаат како кула од карти… И потоа ева куација – ме испратија брат ми и мене на еден месец или два на Златибор, во куќи до хотелот „Палисад“.
Отидов во прво одделение и учев во шаторот каде што имавме импровизирани часови, бидејќи зградите се реновираа.
После тоа, се преселивме во населбата Тафталиџе и од 1964 година сум овде. Многу интересна населба, каде имало овоштарници пред зем јотресот.
Со години мирисаше на импрегнирано дрво. Имаше прекрасни прозорци со ролетни, скромни, но со стил. Тафталиџе беше многу убаво место за живеење се до пред една година кога се случи урбана хис терија и сите започнаа да градат.
Отидов во основното училиште „Јан Амос Коменски“, што беше донација од чехословачката влада. Истото мирисаше на ново. Фантастично училиште, пространи училници, прекрасен двор за трчање, забава, фудбал, кошарка …
-Бев дете со отворени очи и уши, и бескрајно љубопитно. Имав премногу хоби пред да ја откријам музиката. Прво цртав и сакав да бидам сликар.
После тоа, ја открив фотографијата, па направив домашна лабораторија за фотографии. Некое време ме интересираа и машински инженеринг, како работат автомобилите, потоа електроника – радија и телевизии.
Вујко ми беше автомеханичар, цело време одев кај него да видам како се поправа автомобили. Кога ја открив музиката, сфатив дека таа е најубавата дисциплина што можете да ја практикувате.
Имавме патики, фармерки и тоа е тоа. Денес, ако немате 25 пара патики, 17 фармерки, 150 кошули, не сте нормални.
Значи, какво постоење, ние само размислувавме да го направиме она што нè забавува. Игравме и фудбал, одбојка, кошарка, но правевме и бендови затоа што тоа нè забавуваше.
Отидов во гимназијата „Георги Димитров“. Јас не бев брилијантен студент, особено не по математика и хемија, но мојата физика беше подобра. Поинтересно е овие закони на гравитација, инерција, акција, реакција.
Зад вас – каде што седиме сега – има сала што порано беше менза и во која имаше мала сцена. Таму ги играв првите танци со моите бендови, во трето година во средно училиште. Тогаш ја имав мојата прва сериозна врска – Билјана.
Ја пуштив косата кога ми дозволија, после средно училиште. Директорот на гимназијата седеше на влезот во понеделник наутро и ги мереше нашите фризури. Само беше: „Ајде да се потстрижиме“. Ја скривме косата под јакните, капите, не знам што не пробавме.
Гитарата беше спорадично хоби. Ссвирев толку малку, не се изго рев веднаш, имав други афинитети. Веќе свирев во некои сериозни бендови со постари музичари, во групата „Брег“, во која беа Мики Петковски и Гаро Гарабет Тавитјан.
Јас бев најмладиот член, пе чев занает таму сè додека не почувствував голема потреба да имам свој бенд и да свирам музика што ја замислувам, каква што имам во главата.
Се запишав на англиски јазик и литература и стигнав до крајот на студиите. И тогаш ми се случи „Леб и сол“ и оставив сè.
„Леб и сол“ траеше цели 20 години, од 1976 до 1995 година. Знам дека бевме најдобри, бевме опа сен бенд. Четири лица, се разбира, со разни кадровски промени, но ние бевме секогаш ин.
Ја ставив фотографијата на мајка ми на насловната страница на албумот „Мајчин јазик“. Тоа е слика од претставата што таа ја играше во 1949 година во Крагуевац.
Имаше гитара како реквизит. Таа беше актерка од рана возраст, се вработи во театарот „Јоаким Вујиќ“ на 14-годишна возраст. Подоцна се преселила во Скопје и се омажила за татко ми.
Немам омилен концерт, сакам настапи на различни места, во различни периоди. Не можам да кажам дека овој беше најдобар и најзначаен. Најдобри се оние кога ќе затворите очи, ќе заборавите на сè и кога ќе ве понесе музиката.
Кога служите некоја повисока вистина или некоја повисока цел. Кога тотално ќе се исклучите, кога некоја друга сила и енергија ќе завладее.
Не можам да издвојам никакви песни. Тие се импулс на креативност. Јас пишував текстови помеѓу будење и сонување. Обично се појавува пред спиење, скокам од кревет и пишувам.
Имам пенкало и неколку тетратки покрај креветот. Но, јас ги напишав сите стихови од последниот албум на телефон. Колку и да одолеете, не можете да се спасите од новата технологија.
„Леб и сол“ се распаднаа поради материјален замор. Се изморивме едни од други. Многу едноставно, како и сите одлични бендови. Па зошто се распадна „Пинк Флојд“, па потоа „Полис“?!
Само „Стоунси“ се феномен, тие не се распаѓаат. Повторно се сретнавме во 2006 година, имавме голема турнеја за враќање. Вреди, навистина беше добро.
Љубов … Па, имаше не успеси и убави врски. И разочарувања и ѕвездени моменти со одредени девојки, овде во Скопје, од моето средно училиште. Но, имав прилично стабилен брак.
Живеев повеќе од 30 години со една личност која, за жал, замина предвреме. На овој ден, таа ќе наполнеше 61 година. Гордана Милиќ Стефановски.
За жал, имав теж ок период последните години … После сопругата, замина и мојот брат, и тоа многу брзо. Од година во година. И навистина повеќе не можев да поднесам сè што ми се случуваше.
Беше премногу. Не бев подготвен за толку многу бо лка за кратко време. Јас навистина преживеав тежок период. Не можам повеќе да зборувам за тоа. Извинете
Ми недостасуваа моите родители многу години. Ги изгубив прилично млади. Татко ми кога имав 24 години, а мајка ми кога имав 27 години.
Додека имате родители, имате „резервна опција“ за сè, финансиски, емоционално и сите други. Тогаш сте во ветровито невреме, па што ви носи животот. Но, не можете да одите против судбината. Ова се работи што не можете да ги контролирате.
Имам деца, нека бидат живи и здрави, со што сум многу горд. Ќерка Ана докторирала по италијанска литература во Падова. Таа предава италијански јазик во Ирска и работи на постдокторски студии. Не сум ја видел осум месеци затоа што таа е „затво рена“ таму.
Син ми Јан студира на џез-академијата во Штип, свири тапани со мене во моето трио група БС. Сними тапани на албумот „Taftalidže šafl“, тој е многу талентиран.
И мило ми е што не свири гитара, што не го споредуваат со мене. И добро е што тој избра друг инструмент, сега можеме да свириме заедно.
Знаете, се појави на социјалните мрежи пред некој ден: на 20 години имате 50 пријатели, на 40 години имате 20, а на 60 години ви останува само кучето.
И сега имам лабрадор што моите деца го донесоа дома и го шетам двапати на ден. Малку е смешно, но вистина. Јас имам многу пријатели.
Еве, токму вчера добив фантастичен подарок од еден пријател – постер од концертот на Боб Дилан во Скопје, и тој беше потпишан!
Па, не добивате таков вид подарок секој ден! Имам со кого да исп ијам чаша вино, но дружењето е мало и нап орно, колку и да е забавно. И со овој вирус….
Имав интересни состаноци со одлични уметници, споделив неколку моменти или вечера со нив, разменив искуства … Не се сретнав со Клептон, на пример, но се сретнав со сите други гитаристи – B Блек, Алан Холдсворт, Џон Меклафлин, Дерек.
Имам потреба да се дистанцирам затоа што сум бил изложен премногу долго. Тоа е толку природно. Ако имате свирено 5.000 концерти, тогаш треба да се дистанцирате.
Постојаната изложеност не е добра за менталното и емоционалното здравје. Треба да се повлечете малку и да погледнете на животот и на постапките од страна, малку критички.
Можам да кажам дека сум задоволен од она што го направив, а не дека стр адам за нешто.
Направив многу добри работи и не знам дали им припадна на сите на кои им требаше. Можеби имам повеќе работа да направам во смисла да потврдам уште повеќе што сум сторил
Куќа на море или планина?Јас можам да жалам само за блиските што го изгубив, нема што друго да жалам. Не, не жалам за ништо. Можеби грешев, но нешто ска ндалозно – не. Згрешив како и сите живи луѓе.
Бог да ни помогне да бидеме живи и здрави, така што во иднина ќе бидам на некои убави места – планини, мориња, езера. Знаете, мора да бидете скромни и оптимисти.
Не сум баш во цутот на мојата младост, благодарен сум за секој ден што се будам. Изградив многу во мојот живот – две куќи и студио.
Само сакам да купам колиба на море или на планина. Дрвена куќа, кревет, работна маса и поглед. Ништо друго.
Човек има потреба од изглед, а не од плоштади. Како што велат Американците, постојат три принципи – локација, локација и локација.
Сонувам за мало импровизирано студио со голем поглед. Значи, најмалото студио со најголем поглед. Тоа е она што ја окупира мојата фантазија.
И морам да признаам дека научив да готвам. Знам да правам мусака, сарма, а да не зборувам за риба на скара и шницли. Јас навистина го совладав готвењето.
Добро, можев да јадам нон-стоп во рестораните, но многу е поубаво кога готвиш. Одам на пазар секој ден, тоа е како ритуал. Љубител сум на чашка добро вино, заклучува македонскиот виртуоз.
,,Имав пе хови колку ви душа сака- соо браќајка, боле сти, ск ршеници, дефекти. Паднав од два метра во 2014 година во „Белградска арена“, на пробата, кога гостував кај Здравко Чолиќ. Јас целосно се иск ршив. Чиста среќа што останав жив.
Со Мирослав Тадиќ, имав сообра ќајна не среќа во Бугарија. Удрив директно во камионот. Електричната енергија ме пог оди три или четири пати, во Русија, па во Охрид еднаш.
На еден концерт во Тетово, добив камен во окото. Седум дена имав врзани очи во болницата. Само Господ ме спаси досега.
